Jazz is hip

Waarom is jazz hip? Begonnen als een mix van Afrikaanse ritmes, gospelzang en blues uit New Orleans werd het snel een muzikaal brouwsel dat velen sinds het begin van de 19de eeuw aanspreekt. Op de vraag van tegenspeler Tony Curtis in de film Some Like It Hot (Billy Wilder, 1959, met prachtige muziek overigens): “You play that very fast music… jazz?”, volgt Marilyn Monroe’s antwoord: “Yeah, it’s very hot!”

↑ Strandscène uit Some Like It Hot.
Tony Curtis’ vraag komt op 2:25 min.

Bijna alle hedendaagse muziekstromingen zijn schatplichtig aan de creaties die onder de naam “jazz” (wat is eigenlijk de betekenis van die term?) zijn voortgebracht. Van George Gershwins “American in Paris” (1928) tot Kettels “Church” (2009), het zijn jazzy stukken die het oor doen tintelen.

Misschien klinken jazzimprovisaties als ad libitum gespeelde flarden muziek. Niets is minder waar! Alles wat jazz is, vergt stramme studie van akkoordenschema’s, bridges (overgangen) en harmonieleer. OK, je hebt muzikanten die alles op gevoel spelen en zingen, maar een 4-akkoordjes-popmuziekstukje haalt er niet bij.

Over Charlie Parker wordt verteld dat zijn eerste leermeesters hem geen talent toedichtten. Als reactie hierop ging hij iedere dag 16 (zestien!) uur studeren. Luister naar Scrapple From The Apple, Donna Lee, Ornithology of Yardbird Suite en je hoort dat hij zijn kritikasters de mond heeft gesnoerd. Hij is er niet oud mee geworden, maar dat had andere oorzaken…

Vele jazz reuzen mogen, ieder op eigen wijze, aan hun passie ten onder zijn gegaan, maar toch… “Jazz is not dead, it just smells funny” (Frank Zappa).