Three Little Words

A man’s kiss is his signature. Als ik deze quote hoor (hij wordt aan filmactrice en mannenverslindster Mae West toegeschreven), moet ik terugdenken aan een gevaarlijk moment op mijn werk. Een vrouwelijke collega vertelde eens van haar hobby’s en vroeg me toen: “Waar ben jij goed in?” Mijn antwoord: “Ik speel verdienstelijk tenor sax en, zoals iedereen weet, kan een saxofonist goed zoenen.” Je reinste sexual harassment! Gelukkig was de andere partij sportief, maar bloosde wel flink.

Mae West (1893-1980) was geen verlegen dame, want haar meest seksueel getinte uitspraak zou hebben geluid: “Is that a gun in your pocket or are you just glad to see me?” (Volgens Quote Investigator is dit echter nooit zo door haar uitgesproken.) Hier in den lande heb ik zoiets nooit horen zeggen, zeker niet tegen mij. Dan zijn deze woorden van haar beschaafder: “Love is not an emotion or an instinct. It’s an art.”

↑ Mae West over haar eigen prestaties (I’m No Angel, 1933).

A Fine Romance, All The Things You Are, Alone Together, Beautiful Love, Could It Be You, Don’t Get Around Much Anymore, In A Sentimental Mood, Prelude To A Kiss, Recordame, Solitude. Een willkeurige greep van songs uit het Realbook vol.1 levert allemaal titels op die over de liefde gaan, misschien het meest voorkomende onderwerp in de muziek. Meestal gaat het in de jazzstandards om de treurige vorm ervan: verbroken relaties, onmogelijke liefdes, onbeantwoorde verlangens, dat alles meestal in de kleine uurtjes.

Een en al kommer en kwel. Een studiegenoot van mij was gespecialiseerd in het hebben van vele relaties, na elkaar wel te verstaan. Op mijn vraag hoe hij tegenslag verwerkte, hield hij mij zijn aforismenreeks voor:

Liefde overkomt een ieder. Niet iedereen houdt van iemand. Niemand houdt van mij. Ik houd van mijn kat. Mijn kat houdt van brokjes. Brokjes zijn beperkt houdbaar. Niet getreurd: haal nieuwe!
(Vrij naar Frank Zappa, Packard Goose, Joe’s Garage, 1979.)

Filosoof Alain de Botton (1969) houdt ons voor dat wij sinds de romantiek gevangenen zijn van een ideaalbeeld van de liefde, waardoor wij denken dat liefde iets is dat geen conflicten verdraagt of toelaat. Arthur Schopenhauer (1788-1860) leert ons dat je de liefde pas ervaart, wanneer je met afwijzing en de pijn van teleurstelling weet om te gaan. Hij kon het weten, want de enige relatie die hij in zijn leven had, liep uit op een falikante mislukking.

Johann Wolfgang Goethe (1749-1832) was hem in die gedachte voorgegaan. Volgens hem is de enige echte liefde de onmogelijke liefde. Daarvoor moet je duidelijk romanticus zijn. Heeft hij wel naar Casanova (1725-1798) geluisterd? Bij hem is uitgestelde liefde de hoogste vorm ervan. Fantasie als love potion (praecox!).

Nu wij toch filosofen aan het woord laten… Voor eens wil ik Friedrich Nietzsche (1844-1890) gelijk geven: “Wie wenig gehört zum Glücke! Der Ton eines Dudelsacks. Ohne Musik wäre das Leben ein Irrtum. Der Deutsche denkt sich selbst Gott liedersingend.” (Götzen-Dämmerung, 1889, Sprüche und Pfeile nr. 33). Hopelijk toch niet alleen Duitsers? Jammer dat hij de doedelzak als voorbeeld geeft, in mijn beleving een instrument waarmee je géén muziek kunt maken.

Een zoektocht naar de liefde, in de jazz wel te verstaan, bracht mij op dit juweeltje:

Three little words… oh what I’d give for that
wonderful phrase. To hear those
three little words, that’s all I’d live for the
rest of my days. And what I
feel in my heart, they tell sincerely.
No other words can tell it half so clearly.
Three little words, eight little letters,
which simply mean I love you.

Het is een song van Bert Kalmar (tekst) en Harry Ruby (muziek). Kalmar was een vaudeville-artiest en Ruby werkte voor een muziekuitgeverij. De twee vonden elkaar in het songwritersvak en schreven de muziek voor een aantal films, te beginnen met Animal Crackers in 1930 (met in de hoofdrol Shirley Temple). De song komt uit de musical Check and Double Check uit datzelfde jaar.

↑ Score van ‘Three Little Words’ (mijn eigen transcriptie; ik ben niet in het bezit van het New Realbook vol. 2; daar moet het nummer op pagina 373 staan).

Het is een verbluffend simpele melodie. In de A’tjes draait het slechts om de noten C, E en D (in een dalende lijn en in die volgorde). Het B’tje bevat de Gershwin-bridge in de progressie vi-ii-v-i, oftewel Gm7 – C7 – Fmaj7 – Bb7.

(Om de volgende nummers te beluisteren moet je Spotify op je device hebben.)

Enkele voorbeelden door de meesters in het vak. Stan Getz’ geluid en manier van spelen herken je meteen in zijn uitvoering van 1957. Naar mijn smaak wordt het af en toen toch te veel dixie.


↑ ‘Three Little Words’ door Stan Getz (Stan Getz & The Oscar Peterson Trio, 1957).

Trane heeft er ook zijn versie van gemaakt. In 1959 tekende hij een contract met Atlantic Records (het werden voor hem de ‘Atlantic years’) en op het album Bags & Trane speelt hij met vibrafonist Milt Jackson, begeleid door Hank Jones (p), Paul Chambers (b) en Connie Kay (dr). Trane’s noten spatten ervan af, foutjes inbegrepen.


↑ ‘Three Little Words’ door Milt Jackson en John Coltrane (Bags & Trane, 1961).

Cyrille Aimée zingt het stuk snel, snel, snel. Het mag een wonder heten dat ze haar tong niet breekt (of de vingers van de bassist). De luisteraar moet wel van gipsy houden.


↑ ‘Three Little Words’ door Cyrille Aimée (Let’s Get Lost, 2016).

Tenorsaxofonist Floriaan Wempe speelt de song op eigengereide wijze. Hij laat zien hoe je met wisselende tempi een geheel nieuwe draai aan een muziekstuk kunt geven. Mooie toon ook.


↑ ‘Three Little Words’ in de uitvoering van Florian Wempe (8 mei 2014).

Gevraagd naar haar opinie over de love of her life sprak mijn vrouw: “Liefde is iets moois.” Dixit.