Autumn in New York

In New York ben ik nog nooit geweest; misschien verdient een trip ernaartoe een plek op mijn bucket list. Is het een stad voor mij? Ik heb niets met hoogbouw, eerder diep respect voor lieden die op een keukentrap durven staan om een lamp in een plafonnière te draaien. Ik lijd duidelijk aan acrofobie. Bijgevolg zal Alfred Hitchcocks ‘Vertigo’ (1958, met Kim Novak en James Stewart en… de dolly zoom) nooit mijn film worden.

Dit brengt mij op een herinnering die ik heb van het ouderlijk huis. Mijn moeder wist voor ieder klusje wel iemand te strikken; mij kreeg ze de ladder niet op. Zo kwam het dat een collega van haar de 60-Watt-lamp in de huiskamer kwam vervangen. Hij had een fors postuur en geen hoogte was hem te wild. Bij het uitdraaien van de oude lamp sprong de fitting en de held sneed zich in de vinger. Einde exercitie. De man kon niet tegen bloed…

New York is natuurlijk wel een stad die gebouwd is voor de saxofoon: saxofoonwinkels te over, net zoals jazzclubs en jazzmuzikanten in de metro. Ik zou er heel wat voor geven om met mijn tenorsax er eens een keer rond te stappen (en tunes te spelen). Dat hebben in ieder geval de twee jongens hieronder op YT gedaan en ze eindigen in geblaf…


↑ Jesse Scheinin (links) speelt met een makker ‘Stompin’ at the Savoy’.

In mijn ogen of beter gezegd: in mijn oren is de absolute song over de stad Vernon Duke’s ‘Autumn in New York’, in 1934 geschreven voor de show Thumbs Up! Vladimir Dukelsky (1903-1969), zoals zijn ware naam luidde, gold als een wonderkind. Hij werd op elfjarige leeftijd toegelaten tot het conservatorium van Kiev. Met zijn ouders is hij als achttienjarige naar de VS geëmigreerd, waar hij snel contact legde met George Gershwin.

De song had zoals gebruikelijk een verse, maar naar eigen zeggen van de componist waren de mensen in de bar, waar hij zijn compositie voor het eerst bracht, na een paar maten ervan ongeïnteresseerd en bestelden een drankje. Er bestaan amper uitvoeringen met de inleidende maten, Dawn Upshaw doet dat wel (Dawn Upshaw sings Vernon Duke, 2005).

Duke was componist van groter werk, wat te horen is aan de rijke modulaties in het stuk. Het is geen melodietje dat je zomaar meeneuriet. Het telt 32 maten, heeft de vorm A-B-A-C en is geschreven in F. Wat die stemming betreft: de modulaties bewegen zich van Gm, naar G, C en F (in wezen een 2-5-1 progressie) om in de laatste twee maten neer te strijken in een Fm.

Het stuk is geschreven tijdens vakantiedagen in Westport, Connecticut, nog geen 50 km. buiten de stad. De componist heeft dan heimwee en meldt: “It’s time to end my lonely holiday” (eerste woorden in de verse). Het werd de inleiding op een meesterlijk lied. De eerste populaire vertolkingen dateren van 1947, door Jo Stafford en Frank Sinatra. Later volgt een sublieme vertolking door Chet Baker.

(Om de volgende stukken te  beluisteren moet je Spotify op je device hebben.)


↑ Chet Baker, ‘Autumn Leaves’ (Chet Baker in Paris vol. 2, 1980).

De verteller kijkt vanuit de 27ste verdieping van zijn loft uit over herfstachtig New York, waar het weer blijkbaar niet zo onstuimig is als in ons land.

Autumn in New York
That brings the promise of new love
Autumn in New York
Is often mingled with pain

… want de ‘dreamers’ die hunkeren naar een nieuwe liefde en bij het achterwege blijven ervan naar ‘exotic lands’, staan met lege handen. Maar het verlies van een relatie staat een zonnige kijk op de stad en het leven niet in de weg: ‘Oh, autumn in New York, it lifts you up, when you run down.’ Het is een wijze les, want geluk zoek je niet op in verre oorden, maar daar waar je bent.

Mijn favoriete interpretatie van de song is die van Chico Freeman, zoon van Dewey Freeman, ook tenorsaxofonist. Hij speelt het stuk op Spirit Sensitive (1979; de oorspronkelijke plaat bevat alleen maar langzame ballads) slechts begeleid door bassist Cecil McBee. Hieronder laat ik de versie op vinyl horen.

↑ Chico Freeman, ‘Autumn in New York’ (Spirit Sensitive, 1979, Analogue Productions APJ 020).

Afgelopen zaterdag (13/5/2017) heb ik gezondigd en naar het Eurovisie Songfestival gekeken. De winnaar, Salvador Sobral, zong een liedje dat door zijn zus Luisa is geschreven. Ik heb die avond een nieuwe quote toegevoegd aan mijn lijstje: ‘Music is not fireworks, it’s about feeling.’ Een korte speurtocht bracht mij bij ander werk van Sobral. De jongen blijkt echt te kunnen zingen en wat hij doet is grotendeels heel jazzy. Bijzonder zijn de aangepaste akkoorden in zijn versie van Autumn in New York. 


↑ Salvador Sobral, ‘Autumn in New York’ (Excuse Me, 2016).

En hier is mijn poging tot Vernon Duke’s creatie…

Zo kan die wel weer. Vandaag ga ik de overbuurman een handje helpen bij het schoonmaken van de dakgoot. Ik mag de trap vasthouden.