Epigonisme

Voorbeelden te over, maar ga je dan ook als hen klinken? Het is vaker geconstateerd: wie bijvoorbeeld Stan Getz bewondert en zijn sound nastreeft, blijft gefrustreerd achter, omdat die sound er maar niet komt. Er is een Selmer Mark VI aangeschaft, daarbij een Otto Link mondstuk, vergelijkbaar met dat van je held, inclusief Vandoren rieten. En dan is die sound er niet. Alles geboren uit een misverstand.

Ik kocht ook één sax, maar had binnen de kortste keren 8 verschillende mondstukken (anderen schijnen een veelvoud hiervan in hun ladekasten te bewaren). Eboniet, metaal, hout. Je kunt ze allemaal krijgen. Toen ik voor een negende exemplaar ging, wilde de leverancier mij er niet een verkopen en mijn docente verbood het mij om binnen een jaar nog eens van mondstuk te wisselen. Voor hun tegenwerking ben ik hen dankbaar.

img_4599 ← Twee van mijn mondstukken van Claude Lebayle, links een houten Studio (7*) en rechts een metalen Jazz (6* > 7*).

Je sound wordt bepaald door je jarenlange studie op het instrument, je embouchure, stand van tong en keel en je ademsteun. Je hebt saxofonisten die een hoedje of zonnebril dragen tijdens het spelen, alsof dat bijdraagt aan een beter spel. Hier geloof ik niets van. Ik draag merkondergoed, maar heb niet de indruk dat het mij helpt bij het musiceren.

Het is dan ook belangrijker om je studie te richten op het idioom van je grote voorbeelden, meer dan op de gear die zij gebruiken. Ik deed laatst mee met een jam-sessie en ik zag de mooiste spullen uit de koffers opduiken, maar geen van mijn combattanten had een sound. Wat dit betreft is het aardig om te weten dat Stan Getz regelmatig van mondstuk wisselde, maar daarop steeds hetzelfde klonk…

Het blijft natuurlijk aardig om achter de setup van je idolen te komen. Boris van der Lek, na een optreden aldus gevraagd, blaast op een Claude Lakey nr. 10 (standaard model, dat met het gestreepte randje, € 90 in de winkel) met kunststof rieten van Bari (als ik het wel heb). Ik heb ook eens met Max Ionata gesproken en hem naar zijn setup gevraagd: Otto Link Early Babbitt nr. 10, refaced, met d’Addario rieten. Eerder blies hij op mondstukken van Raphael Navarro (Maestra), Selmer (Soloist, long shank), 10MFan (Robusto), op een blauwe maandag ook op een Drake.

↑ Hierboven zie je Max Ionata Nobody Else But Me (Jerome Kern, 1946) spelen (Zandvoort, 4-9-2016) op zijn Otto Link Early Babbitt, hard rubber.

Ikzelf blaas al bijna twee jaar op de Son of Slant van Aaron Drake, nr. 7, medium chambre. Rieten: Rigotti Gold, nr. 3.

Een reactie op “Epigonisme

Geen reacties meer mogelijk.