Flintstones

Ik weet dit keer niet zeker hoe te beginnen. Het zien van een aflevering van de ‘Flintstones’ (Wilma…!) bracht mij op het idee het over mijn eerste kennismaking met een vierwieler te schrijven of… is de aanhouding van mijn buurman die met zijn Jaguar XE cabriolet de snelheidslimiet op een rondweg vorstelijk heeft overschreden, een smeuïger aftrap?


↑ Barney, Fred, Betty en Wilma (vlnr) in de ‘Flintmobile’.

Laten we het houden bij mijn jeugdherinnering, want dat betreft een karretje dat in de buurt komt van Freds ‘Flintmobile’. Het was eind 1961 en mijn vader en moeder waren met hun zoontje een week op vakantie in Singapore. Het verblijf was min of meer gedwongen, want het bleek de enige route naar het nieuwe vaderland. Een paar dagen wachten en de KLM zou ons definitief scheiden van het continent waar wij geboren zijn.

Vader zorgde er wel voor dat het beiden van de tijd niet tot verveling leidde en liet ons alle hoeken van de metropool zien. Het hoogtepunt was voor mij een soort van kermisattractie midden in de stad, waar een circuit was aangelegd en je met een eenvoudige skelter rondjes kon rijden. Die dingen reden op een brandstof die je bepaald niet duurzaam kon noemen, maar dat kon de pret niet drukken, want dat woord bestond toen nog niet.

Gezeten tussen de benen van mijn vader – mijn moeder stond aan de kant van de rijbaan doodsangsten uit – mocht ik het stuurwiel vasthouden en af en toe het gaspedaal flink intrappen. Aan het eind van de rit kleefde aan onze kleren een plakkerige oliedamp. De reuk staat mij nog steeds bij, evenals de twinkeling in de ogen van mijn vader die aan het gebeuren nóg meer plezier beleefde dan ikzelf.

Eind goed, al goed. Het KLM-vliegtuig landde veilig op Schiphol, onze kleren gingen in de was en het leven kreeg een nieuwe koers. Een coureur zoals mijn buurman ben ik nooit geworden.


↑ Eerste 35 seconden waarmee de ‘Flintstones’ steevast opende (productie van William Hanna & Joseph Barbera, eerste aflevering op 30 september 1960).

Pagina 100 van het Realbook volume 2 bevat de score van ‘Flintstone’s Theme’ (zó geschreven). De muziek die uit de beeldbuizen van de jaren ’60 kwam, heeft mij altijd te gehaast in de oren geklonken, maar past naadloos bij de bewegende beelden. De desbetreffende pagina in het RB heb ik steeds beschouwd als een serieuze vergissing.

Twee dingen hebben mij op andere gedachten gebracht. Ik heb eens een paar keer mogen meespelen met een stel fabelachtig goede muzikanten die… de ‘Flintstone’s Theme’ op hun repertoire hadden staan. Was het flodderstukje dan toch jazz? Toch maar eens de score erop nageslagen… en ik zag op de onderste notenbalk de woorden staan: ‘Clark Terry & His Jolly Giants’.

(Om de onderstaande muziekstukken te beluisteren moet je Spotify op je device hebben.)


↑ ‘Flintstones Theme’ in de versie (nog sneller dan het origineel) van trompettist Clark Terry (Clark Terry & His Jolly Giants, 1975).

Dat album staat vol vlammende muziek in diverse stijlen (bebop, ballads, samba…) en verdient alle aandacht. Naast Terry op trompet en flügelhorn (zijn uitvoering ‘God Bless The Child’ is ronduit prachtig) hoor je Ernie Wilkins op tenor- en sopraansax.

En de ‘Theme’? Een 32 maten AABA-compositie die uitblinkt in eenvoud. De song staat op naam van Lynn Bryson en Larry Goldberg die in dienst van de producers Hanna en Barbera diverse liedjes voor de Flintstones-serie hebben geschreven. De hoofdmelodie in de A’tjes steunt op niet meer dan de vier akkoorden Bbmaj7 – Gm7 | Cm7 – F7 om telkens twee maten. De bridge (het B’tje) is de Gershwin-progressie 6-2-5-1: D7 – G7 – C7 – F7. Er zijn natuurlijk vele substituties mogelijk; zelf speel ik de laatste twee maten vóór de bridge het liefst met de akkoorden Abmaj7 – Bbm7 | Bdim – Ab6/D.

Zelf? Ja, want sinds kort staat Freds tune ook op mijn repertoire. Waar ik graag melodieën in verschillende tempi speel, moet ik bekennen dat deze, indien snel gespeeld, het lekkerste klinkt. Een ieder oordele voor zichzelf.

Het zal het snelle tempo zijn dat de big bands aanspreekt, want het stuk is voor grote bezettingen welhaast verplichte kost. The Amazing Keystone Big Band voert de spanning extra op door de 4/4 te variëren met een 6/8.


↑ ‘The Flintstones’ in de versie van The Amazing Keystone Big Band (Live au Crescent, 2016).

Multi-instrumentalist Jacob Collier (zie bijvoorbeeld zijn ‘Hideaway‘ op YT) heeft zo zijn eigen ideeën om het vuursteenliedje nieuw leven in te blazen. Polyritmiek is zo’n beetje zijn waarmerk, onbruikbaar voor bij je spinning. Stilstaan en goed luisteren!


↑ ‘Flintstones’ in de versie van Jacob Collier (In My Room, 2016).

Laatste update over mijn buurman: na drie maanden lang door zijn vrouw naar zijn werk te zijn gebracht (zijn rijbewijs was hem ontnomen), zag de straat hem laatst weer in zijn ‘skeltertje’ voorbijsnellen.