Even weg

Het is de zucht van deze tijd: we zijn voor iedereen merkbaar aanwezig 24/7. Niets ontgaat niemand meer. Het is zelfs uitkijken geblazen, want tegenwoordig moet je meer doen om onzichtbaar dan vindbaar te zijn. Op het IN zijn al geluiden (ja, het internet maakt geluid) te horen die je aanraden voor je gemoedsrust een periode van onbereikbaarheid in te lassen.

Filosoof Seneca zou je hebben verwezen naar zijn cella pauperis, het armenkamertje, om je terug te trekken, verstoken van alle luxe. Water en droog brood voor enkele dagen, hiermee zuiver je je geest. Eenmaal teruggekeerd in je dagelijkse omgeving kun je weer een tijd tegen de afleiding en stress.

De gedachte aan je omgeving te kunnen ontsnappen leefde ook pre-digitaal in de 20ste eeuw. Het muzikale advies even van de wereld te zijn horen we in Let’s Get Lost (Jimmy McHugh & Frank Loesser, 1943). Het is voor het eerst gezongen in de film Happy Go Lucky (1943, regie Curtis Bernhardt) en op de plaat (78 toeren) uitgebracht door zowel Vaughn Monroe & his Orchestra als Kay Kyser & his Orchestra (‘for best results use RCA Victor Needles’).

Het liedje vormt een van de weinige uitzonderingen waarbij de liefde niet van een treurige kant wordt bezongen. ‘Let’s defrost in a romantic mist, let’s get crossed off everybody’s list’. Juist, even geen lijst met contacten en van elkaar genieten (‘…celebrate this night we’ve found each other’).

(Voor het beluisteren van de songs moet Spotify op je device staan.)

Het lied kreeg in 1960 meer bekendheid door de piep-jonge Johnny Nash (op gelijknamig album Let’s Get Lost, 1960). Hij was amper 20 jaar oud en had later een hit met I Can See Clearly Now (1972).

De song is een standard geworden dankzij de versie van Chet Baker (Chet Baker Sings And Plays With Bud Shank, Russ Freeman and Strings, 1981) en is tevens de titelsong van de gelijknamige documentaire film over Chets leven (regie Bruce Weber, 1988).

‘Standard’ is misschien een te groot woord. Zo vaak kom je de song niet tegen. Fay Claassen zingt hem slechts door ritmesectie begeleid (Fay Claassen Sings Two Portraits of Chet Baker, 2008). Met dank aan Chet.

Misschien de meest recente versie komt van Cyrille Aimée (Let’s Get Lost, 2016, haar tweede album). Zij was finaliste voor de Franse variant van Idols, maar zag af van deelname, omdat haar keuze voor een gypsy stijl (zij is idolaat van Django Reinhardt) van de organisatoren niet mocht.

Wil je aan de studie? Hier heb je de lead sheet: 32 maten in een ABAC-schema, vol lekkere akkoorden. Oefenen met een backing track op Spotify kan hier.

En dit is mijn versie: